Γελάστε

Μπες μέσα στο βαθύ
κι αν δεν μπορέσεις
έλα, στάσου να σου πάρω το φορτίο πάνω μου
μέσα μου
εντός μου.

Να το σαρκώσω 
να νιώσω ποιά είσαι
να φωνάξεις στα πνευμόνια μου
κι εγώ να καπνίζω
να δεις πού πηγαίνω
και να αλλάξεις την πορεία
πάντα πέφτοντας στον δικό σου τοίχο να σκοτώνομαι. 

Μετά
όταν φτάσουμε
όπου φτάσουμε
κανείς δεν θα περιμένει.

Στην άκρη του πεζοδρομίου έλα
και
μίλησε μου για τα εμπόδια
κάνε παράπονα
γλίστρησε
και
άσε τα έντομα να ζουζουνίζουν στα αυτιά μου
πριν τα φτερά τους κόψεις.

Οι μεγάλοι δρόμοι της πόλης
φαίνονται σαν μικροί στα μάτια σου
με λασπόνερα
και γούβες
γεμάτοι αυταπάτες
ή μήπως πράγματα
ή μήπως αναμμένα κεριά;

Το πεζοδρόμιο.

Το πεζοδρόμιο καταπίνει τις πλάκες
χαμογελάει πονηρά στα αυτοκίνητα
κι εκείνα πετάνε
κάτω από τη γη φτερουγίζουν
γαργαλάνε τα πόδια μας
που κοροϊδεύουν το μέλλον.

Ένα αυτοκίνητο περνάει
ο οδηγός σκοτώνεται
μέχρι οι μπάτσοι να έρθουν πεθαίνει.

Εμείς
ακόμα στο πεζοδρόμιο είμαστε
πετάμε πέτρες
ακούμε το παρελθόν να τραγουδάει.
Τραγουδάει άσκοπα
κι άσκοπα κουτσομπολεύει:
"Γελάστε, γελάστε τώρα.
Γελάστε ξανά".