Μα Τα Όνειρά σας Μεγάλα...

Στον κόσμο κυκλοφορούσε ένας
κανείς δεν ήξερε ακριβώς ποιός ήταν
μα κι εκείνος το είχε ξεχάσει.
Περπατούσε χιλιόμετρα κάθε μέρα μέσα σε αυτόν τον κόσμο.
Γύριζε στα ποτάμια και χαμογελούσε στα νερά της λήθης.
Πετούσε στα δάση της ηδονής
και τα φτερά του από θηλιές φτιαγμένα.
Από λέξεις ήταν τα πόδια του
και τα μαλλιά του ακοίμητοι φρουροί του νου του.
Μιλούσε με τη φωνή της νύχτας
και ο ήλιος κρυβόταν μπροστά στα μάτια του.
Ήταν  πάντοτε εκεί, μέσα στην οχλαγωγία των ομιλιών τους
κι όμως μονάχος τις νύχτες στεκόταν.
Δε γνώρισε Θεό
μα κι αν τον έβλεπε, την πλάτη του θα γυρνούσε.
Ανθρώπους με σάρκα διάφανη κουβαλούσε στο σάκο του
"Είστε μικροί, μα τα όνειρά σας μεγάλα" τους φώναζε κι εκείνοι χαμογελoύσαν.
Κυκλοφορούσε στον άνυδρο κόσμο 
τον γεμάτο θάλασσες και δροσιά κόσμο του έχοντας αφήσει.
Ήθελε κάτι να μάς πει
κι εμείς τους μεγάλους ιερείς ακούγαμε.
Ήθελε να νιώσει μια στιγμή βροχοσταλιάς
μα εμείς τον ουρανό υποτάξαμε.
Ζητούσε τη ζεστασιά των κυττάρων μας 
μα εμείς κομματιασμένοι και ανάπηροι γλείφαμε τις πληγές μας.

Μια μέρα έφυγε.
Κανείς δεν τον αναζήτησε.

Μόνο η σειρήνα του Πολέμου μάς ξυπνούσε.
Κι εκεί, πάνω τους κρότους μιάς νεκρής ζωής
ακούστηκε αχνά η φωνή εκείνου
που στον κόσμο
σαν διαμπερής σφαίρα γυρνούσε
να τραγουδάει:"Είστε μικροί, μα τα όνειρά σας μεγάλα" .