Ουτοπικοί Θάνατοι

Κι αν ερχόταν μια ουτοπία, πού θα πήγαινε να ενταφιαστεί;

Δεν υπάρχουν πια τάφοι για ουτοπίες, μόνο λάκκοι συγκέντρωσης οραμάτων.
Τις θάβουν όπου βρουν, συνήθως ομαδικά. 
Κι αν ακόμα τραγουδούσε μια φωνή, ποιος θα την άκουγε;
Κι αν ειπώνονταν λόγια ανήκουστα, υπάρχουν κάπου αισθητήρες να τα αρθρώσουν;
Και τί να λέω όταν με ρωτάνε αν υπάρχει στα αλήθεια ο κόσμος κι εμείς;
Δεν ξέρω τί να απαντήσω, αλλά πρέπει κάτι να λέω, ας είναι και μια ουτοπία.
Να απαντάω με μια ουτοπία κι ας θάβεται στο προσκέφαλό μου αν δεν βρίσκει αλλού.
Ας τη νανουρίζω μόνος μου τα βράδια, όταν η πραγματικότητα θα σκοτεινιάζει στην πτώση της.
Όταν κανείς δε θα βρίσκεται δίπλα της.
Ούτε τα αίματα, ούτε και οι άνθρωποι με τις φλέβες τους.
Μόνο να βρίσκομαι εκεί και να κοιμόμαστε αγκαλιά, φιλώντας τα φωτεινά της στήθη.
Κι εκείνη να γράφει στο πρόσωπό μου προτάσεις χωρίς στίξη, συνθήματα και θανάτους.

Ουτοπικούς θανάτους, ζωντανούς, καίριους θανάτους.