Σκοτεινά Υπόγεια

Από τα σκοτεινά υπόγεια των ματιών σου

στη θάλασσα πνιγμένος
εγώ, ο κάποτε πρωταθλητής στο κολύμπι.

Καπνοί με ζώνουν
του βουνού ο άνεμος θειάφι μυρίζει
βάζεις φωτιά τρίβοντας καρδιές
ουρλιαχτά μαγειρεύονται στο κεφάλι μου.

Μαζεύω στο τραπέζι απολεσθέντα αντικείμενα:
Φίλους
συντρόφους
κάτι γραπτά με σπουδαίες λέξεις.

Τα μάτια σου είναι εκεί, ακόμα εκεί
χυμένα από τις κόγχες σαν να κοιτούν κάποιον πόλεμο
τι να βλέπουν άραγε;
Τα λιμάνια που δεν ναυάγησε ποτέ πλοίο;
τους ουρανούς που δεν λύγισαν από τα σύννεφα;
τα χείλη που δεν τρεμόπαιξαν φιλώντας τα μάτια σου;
"Όποιος το βρει θα κερδίσει ένα βλέμμα μου", είπες.

Χιροσίμα είναι τα μάτια σου
σαν πυρηνικές κεφαλές
τρέχω κυνηγημένος
πετούν φλόγες
με προλαβαίνουν
σύγκορμο με καίνε 
και δεν ρίχνει ούτε μια στάλα βροχή
"εποχή μεγάλης ξηρασίας" λένε οι ειδικοί.

Αν ήξεραν να σε κοιτούν όπως εγώ
τότε, μόνο, τότε μόνο θα ήταν ειδικοί.
Τώρα, απλά σε μελετούν και κολυμπούν μέσα τους.
Τουλάχιστον αυτοί, μπορούν και κολυμπούν.

Ο μόνος πνιγμένος είμαι εγώ.

Επιζώ σε μια κουταλιά από τα δάκρυά σου.