Σκόνη

Σταμάτησα το σκονισμένο μέλλον
βάλθηκα με τη σκούπα να το ανακαινίσω
μάταιος κόπος, η σκόνη πύκνωνε
εκείνο γυρνούσε γύρω-γύρω παίζοντας κρυφτό με τις ώρες.

Γράπωσα τα λεπτά
στα χέρια μου ιδρωμένα δευτερόλεπτα
τεντώθηκαν τα μικρά φτερά τους προς τον ήλιο
μα σύννεφα κάλυπταν την ηδονή τους
κι η σκόνη θέριεψε.

Κάθε φορά που μια κίνηση ζωγράφιζα
ο τοίχος έγερνε
κομμάτια και πίνακες μνήμης κροτάλιζαν στο πάτωμα
και σκόνη
κλειστά, σκοτεινά παράθυρα
με πέπλα γκρί και λευκά.

Έφυγα και ξαναγύρισα προς τα πίσω.
Έσερνα το παρελθόν από τα μπράτσα του
γερασμένα και αποστεωμένα εκείνα
έκλαιγαν στα χέρια μου
το μεδούλι τους χυνόταν σε μια κούπα

Το ρούφηξα με λαιμαργία μικρού παιδιού
ώρες, χρόνια, λεπτά, δευτερόλεπτα λέρωσαν το στέρνο μου
όλα κύλησαν πάλι στο πάτωμα 
μέλλον και παρελθόν λεκέδες έμοιαζαν
κι εγώ πάλι από την αρχή
μα τώρα
σκόνη και κόκαλα είχαν γίνει ένα
εγώ κι εσύ
εμείς κι εκείνοι
όλοι εκείνοι
μαζί τους κι εμείς
όσοι τη σκόνη χρόνια μοιράζαμε σε όνειρα
όσοι ταΐζαμε τα παιδιά μας με μεδούλι
ξανά στον ίδιο χαμένο διάδρομο
νυστέρια να μάς κόβουν τα φαγωμένα λαρύγγια
χειρουργεία ανοιχτά απο ταράτσες έπεφταν 
πριόνια, πολλά πριόνια παιάνιζαν ημιτελείς πανικούς
κι η σκόνη εκεί, η σκόνη πάντα εκεί.