'Ημασταν

'Ημασταν καπνός στα πνευμόνια μας
σαράκι στα ξύλινα πόδια μας
μάς σάρωναν οι επιθυμίες
και τα λόγια μας φτερά πουλιών.

Ήμασταν αλκοόλ στις φλέβες μας
το αίμα μας έρεε σαν ουράνιο τόξο
όπως πέφτει η βροχή στα μαλλιά μας.

Κυλούσαμε σαν τα χάπια
πριν τον ύπνο
στους δρόμους
σαν ρόδες αυτοκινήτων
σταματημένες σε παντοτινά φανάρια.

Τα πρόσωπά μας
καρκινωπά
αποστεωμένα
ανήλιαγα χείλη
και γλώσσες μυτερές
βαθιά σε στόματα
να ψάχνουν για έλεος
όσο γίνεται
για λίγο σάλιο
να ταξιδέψουνε σε αρτηρίες ξένες.

Κουρασμένοι τριγυρνούσαμε
φασκιωμένοι σε αγάλακτες θηλές
πρόωρων τοκετών
κρεμασμένοι από της μάνας μας τα θέλω.

Ούτε που καταλάβαμε τις εποχές που περνούσαν
κι αυτές μάς έφτυναν κατάμουτρα
ο χρόνος στο στήθος τους ζωγραφισμένος. 

Έτσι
κρεμασμένοι ακόμα σε θελήσεις
άλλων
(ποιών;)
τα όνειρά μας στην πυρά
ρίχτηκαν
πνίγηκαν
σε θάλασσες βαθιές
θανάτου προμηνύματα
προϋπαντήσεις πόνου.