Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

Μέχρι Τότε

Όχι
να μην είσαι ο εύκολος στόχος
μα το βουνό που μικρός θαύμαζα την κορφή του.
Όχι
να μη μου λες συνέχεια "ναι
μα να γίνεσαι η μικρή λίμνη που θα ξεδιψάω.
Όχι, προς θεού
να μη γίνεις όπως θέλω
μα ό,τι είμαι να αντικαθρεφτίζεται στα μάτια σου.
Να μην είμαι μόνος
να είμαι μόνος μαζί σου
παρέα με τον κόσμο
αυτόν που πέρασε, είναι, θα έρθει.

Ξέρω, το ξέρω, τα ξέρω καλά αυτά
χίλιες φορές έχουν τρυπήσει τους αδένες μου οι ίδιες κι οι ίδιες λέξεις
με την ίδια προφορά, το ίδιο ύφος, με την ίδια σιγουριά
τα ξέρω σού λέω
"Όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι μας".

Μέχρι τότε
δέξου να σε ξεναγήσω στη μοναξιά μου
και να ξεπαστρέψουμε τη γαλήνη του κόσμου.
Οι απαντήσεις με στέρεψαν.
Έλα να ψάξουμε επιτέλους για ερωτήσεις.

2 σχόλια:

eleysis25 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
eleysis25 είπε...

"Όχι, προς θεού
να μη γίνεις όπως θέλω
μα ό,τι είμαι να αντικαθρεφτίζεται στα μάτια σου."

Αν και είναι αναμφισβήτητα απο τα ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ποιήματα σου,

έχεις ποτέ αναρωτηθεί, αν και κατά πόσο αντέχεις να δεις την πραγματικότητα ενός άλλου να καθρεφτίζεται στα μάτια σου, κυρίως αν είναι εντελώς διαφορετική από
τις δικές σου πεποιθήσεις ,προσδοκίες και ιδίως όταν περιλαμβάνει αυτό το σκοτεινό κομμάτι της/μας και μας φανερώνεται κάνοντας μας να το αντικρίσουμε κατάματα κάποια στιγμή & να δούμε μέσα από αυτό το έλλειμμα μας ως άνθρωποι - και να μπορέσεις να την αποδεχτείς χωρίς να την κρίνεις ή να την περιθωριοποιήσεις αν δεν ταιριάζει με τον ιδεατό κόσμο της δικής σου πραγματικότητας?

Πόσο πραγματικά το αντέχουμε? Εσύ ο ίδιος το αντέχεις?