Πόσα Ακόμα Μένουν;

Tί άλλο θα περιμένουμε;

Τί άλλο θα νιώσουμε;

Πόσα ακόμα μένουν;

Τί είναι αυτό που μας κρατά ξύπνιους τα βράδια;

Αυτό που μαδάει τις ψυχές μας τί είναι;

Τι άλλο θα κάνουμε για να νιώσουμε σημαντικοί;

Πότε άραγε θα ξυπνήσουμε ερωτευμένοι

με τον απέναντι

με τη γη

με τον ουρανό

με ό,τι μάς καίει,

με αυτά που χάσαμε κι εκείνα που έρχονται για να τα κερδίσουμε;

Πότε θα δούμε τη μέλισσα να καρπίζει τον ανθό μας;

Πότε θα δούμε το λουλούδι να ανθίζει;

Ποιός λυγμός θα εξημερώσει τα πάθη μας;

Ποιά θάλασσα θα μάς ξεπλύνει;

Ποιά αγκαλιά θα δεχτεί τα δάκρυά μας;

Ποιό χέρι θα μάς δείξει το δρόμο;

Ποιά μπόρα θα μάς ηρεμήσει;

Ποιός άνεμος θα σκορπίσει τις στενοχώριες μας;

Ποιό στήθος θα ταΐσει τις ελπίδες μας;

Ποιά σπλάχνα θα ξηλωθούν για μάς;

Ποια καρδιά θα σπάσει στο άγγιγμά μας;

Ποιά χέρια θα απλωθούν στο πρόσωπό μας;

Ποιό αλκοόλ θα θελήσει να μάς μεθύσει;

Ποιο πρωινό θα νίψει τα άγρυπνα μάτια μας;

Ποιά νύχτα θα μάς υπομένει;

Ποιά μέρα, γλυκά θα μάς κοιμίσει;

Πού είναι οι άλλοι;

Γιατί μείναμε μόνοι;

Ούτε ένα τσιγάρο στο στόμα, ούτε μια φωτιά.

Ας φύγουμε, τώρα που χαράζει.

Τώρα, που ακόμα μπορούμε να κοιτάμε πίσω, το φως.