Σκοτεινά Υπόγεια

Από τα σκοτεινά υπόγεια των ματιών σου

στη θάλασσα πνιγμένος
εγώ, ο κάποτε πρωταθλητής στο κολύμπι.

Καπνοί με ζώνουν
του βουνού ο άνεμος θειάφι μυρίζει
βάζεις φωτιά τρίβοντας καρδιές
ουρλιαχτά μαγειρεύονται στο κεφάλι μου.

Μαζεύω στο τραπέζι απολεσθέντα αντικείμενα:
Φίλους
συντρόφους
κάτι γραπτά με σπουδαίες λέξεις.

Τα μάτια σου είναι εκεί, ακόμα εκεί
χυμένα από τις κόγχες σαν να κοιτούν κάποιον πόλεμο
τι να βλέπουν άραγε;
Τα λιμάνια που δεν ναυάγησε ποτέ πλοίο;
τους ουρανούς που δεν λύγισαν από τα σύννεφα;
τα χείλη που δεν τρεμόπαιξαν φιλώντας τα μάτια σου;
"Όποιος το βρει θα κερδίσει ένα βλέμμα μου", είπες.

Χιροσίμα είναι τα μάτια σου
σαν πυρηνικές κεφαλές
τρέχω κυνηγημένος
πετούν φλόγες
με προλαβαίνουν
σύγκορμο με καίνε 
και δεν ρίχνει ούτε μια στάλα βροχή
"εποχή μεγάλης ξηρασίας" λένε οι ειδικοί.

Αν ήξεραν να σε κοιτούν όπως εγώ
τότε, μόνο, τότε μόνο θα ήταν ειδικοί.
Τώρα, απλά σε μελετούν και κολυμπούν μέσα τους.
Τουλάχιστον αυτοί, μπορούν και κολυμπούν.

Ο μόνος πνιγμένος είμαι εγώ.

Επιζώ σε μια κουταλιά από τα δάκρυά σου.

Μικρά Ανοίγματα

Κακή ώρα, σαν τώρα
που ο ήλιος χάνει την τελευταία φωτίτσα του
και το φεγγάρι πια λούζεται στο σκοτάδι 
αυτή ή ώρα
δεν μετριέται σε λεπτά και δευτερόλεπτα
μα σε άτσαλες αναμνήσεις και πληγωμένα όνειρα
το φεγγάρι παραμονεύει με μια μικρή λάμπα πετρελαίου
στα δέντρα, τα ζώα, μα δεν ξεχνά και τους ανθρώπους
αυτούς που πάντα το φως του έλεγαν δανεικό
τα παιδιά αγκαλιάζει
τα μόνα φωτάκια που λάμπουν σαν ήλιοι.
Μέσα του μεγαλώνουν
ο κόσμος ξανά φωτεινός  
γίνεται αλήθεια, ζωή και μικρά ανοίγματα στους ξαφνικούς θανάτους

Λουλούδι

Tο λουλούδι του χειμώνα πέθανε μονάχο του

Από πάνω του ένας κατάφορτος από σύννεφα ουρανός έβρεχε τα μάτια του ήλιου 

που είχε μικρύνει σαν λάμπα σε παιδικό δωμάτιο.

Η Σελήνη γεμάτη μαύρα στίγματα

τίποτα δεν θύμιζε το ζεστό φως του Αυγούστου.

Η θάλασσα, μονάχη κι αυτή

Ξεκουραζόταν σε ένα παλιό καφενείο του λιμανιού

μέσα σε φωνές, καπνούς και βαρετές ιστορίες.

Το φθινόπωρο έμοιαζε λυτρωτικό

έτσι όπως με φόρα έτρεχε προς το μέρος της.

"Το λουλούδι, πρόσεχε το λουλούδι" φώναζε η μάνα

μα ποιός να αφουγκραστεί το βλέμμα της;

ποιός να αντικρύσει τη θρυμματισμένη καρδιά της;

Ένα λουλούδι κομματιάστηκε στα μικρά της χέρια

γέρικο κι εκείνο, του τάφου της στολίδι τώρα πιά.

Του Βάλτερ

Στην Kineks

Τώρα πια οι υψώσεις έχουν τη γλυκιά γεύση πτώσεων

Τώρα πια το παρόν, κατάφορτο, σέρνεται σαν το χθες του μέλλοντος

έτσι, που η Ουτοπία του προπάππου Μπένγιαμιν

μοιάζει να αυτοκτονεί με το περίστροφό του, κάπου

σε κάποια σύνορα του επίφοβου κόσμου μας

Τελικά, οι νεκροί μας, δεν θα ησυχάσουν ποτέ μέσα στους τάφους τους 

Εκκρεμότητα

- Τι εκκρεμότητες έχουμε;

- Τίποτα σπουδαίο. Μόνο έναν έρωτα που ξέμεινε κρεμασμένος από το τόξο του.

- Σπρώξτε γρήγορα το σκαμνί να πειστούμε ότι πέθανε. Τώρα.

- Το κάναμε ήδη κύριε.

- Ωραία. Γυρίστε σπίτια σας να ξεκουραστείτε. Το αύριο θα είναι κοπιαστικό.