Σμύρνα και λιβάνι
Σε όσους πολεμούν με τον πρωινό ήλιο να τους καίει τα μάτια
κοιτώντας ολόρθα τη δύναμη του πρώτου φωτός
και της σελήνης την ανάμνηση στα δύο χωρίζουν.
Στους αντιστέκοντες τον χειμώνα με δροσιές άνοιξης.
Σε όσους βλέπουν και κοιτούν με προσοχή τα μικρά έντομα του κόσμου.
Στους αγέννητους ανθρώπους
όταν προς τον ουρανό υψώνουν τις πρώτες ρυτίδες της παλάμης τους
στην πρώτη βόλτα της ζωής τους.
Σε εκείνους που έφυγαν για να ξανάρθουν δυνατότεροι.
Σε όσους σκέπτονται και δακρύζουν.
Σε εκείνους που ποιούν τις λέξεις νοήματα και προσκέφαλα
σεντόνια δροσερά για το γυμνό κορμί μας.
Σε όσους το κρύο φιμώνουν
και τον καύσο του μεσημεριού στοχεύουν με ριπές παγωμένου αέρα.
Σε αυτούς τους μόνους και τους μοναχικούς.
Σε όσους έστερξαν στα χείλη των ζητιάνων
και όσους προσπάθησαν την ύλη να δαμάσουν.
Σε αυτούς, τους πολλούς
που αποκεφαλίστηκαν στις μάχες του αιώνα
που γιόμισαν την γη με μυρωδιά ειρήνης
που μάτωσαν τα χέρια τους σε πλέγματα συρμάτινα
μαρμάρινα, σαρξ εκ της σαρκός μας.
Σε όσους όρθιοι στέκονται στα σκοτάδια του ουρανού
και βρέχουν με στάλες προσδοκίας το ξερό χώμα της νιότης μας.
Σε όλους αυτούς
εκτιμώ τον Άνθρωπο
Εκείνον που δεν είμαι
Εκείνον που υπάρχει για να πεθαίνει παντοτινά μέσα μου.
Σε όσους πολεμούν με τον πρωινό ήλιο να τους καίει τα μάτια
κοιτώντας ολόρθα τη δύναμη του πρώτου φωτός
και της σελήνης την ανάμνηση στα δύο χωρίζουν.
Στους αντιστέκοντες τον χειμώνα με δροσιές άνοιξης.
Σε όσους βλέπουν και κοιτούν με προσοχή τα μικρά έντομα του κόσμου.
Στους αγέννητους ανθρώπους
όταν προς τον ουρανό υψώνουν τις πρώτες ρυτίδες της παλάμης τους
στην πρώτη βόλτα της ζωής τους.
Σε εκείνους που έφυγαν για να ξανάρθουν δυνατότεροι.
Σε όσους σκέπτονται και δακρύζουν.
Σε εκείνους που ποιούν τις λέξεις νοήματα και προσκέφαλα
σεντόνια δροσερά για το γυμνό κορμί μας.
Σε όσους το κρύο φιμώνουν
και τον καύσο του μεσημεριού στοχεύουν με ριπές παγωμένου αέρα.
Σε αυτούς τους μόνους και τους μοναχικούς.
Σε όσους έστερξαν στα χείλη των ζητιάνων
και όσους προσπάθησαν την ύλη να δαμάσουν.
Σε αυτούς, τους πολλούς
που αποκεφαλίστηκαν στις μάχες του αιώνα
που γιόμισαν την γη με μυρωδιά ειρήνης
που μάτωσαν τα χέρια τους σε πλέγματα συρμάτινα
μαρμάρινα, σαρξ εκ της σαρκός μας.
Σε όσους όρθιοι στέκονται στα σκοτάδια του ουρανού
και βρέχουν με στάλες προσδοκίας το ξερό χώμα της νιότης μας.
Σε όλους αυτούς
εκτιμώ τον Άνθρωπο
Εκείνον που δεν είμαι
Εκείνον που υπάρχει για να πεθαίνει παντοτινά μέσα μου.
