Νύχτα

Γεμάτος μαύρους σπασμούς
σελήνη άπνοη
ουρανός χωρίς κρωξίματα αγγέλων.

Ύπνος μισερός, συνταρακτικός
κι οι εφιάλτες υπομονετικοί
συντροφεύουν το πρώτο ξύπνημα.

Αποσπώμενη ύλη
σε θεωρίες κλεισμένη
προσπέκτους επαναστάσεων
σε προσφορές και κουπόνια
καφετέριες και δονήσεις μικροκυμάτων
τελευταίος ο άνθρωπος
η ζωικότητα προηγείται του ηλεκτρισμού.

Η νύχτα αστερίζει
γράφει τα μελλούμενα
σαν προφήτης καθισμένος σε βουβό λόφο
ήλιος εργαζόμενος επί εικοσιτετράωρο
υπέρ Ωρών, Ημερών, υπέρ Ημών
μόνη η νύχτα σε βουβή εντατική.

Πίνει ποτό από τα μαλλιά της σελήνης
λούζεται στην αγκαλιά της
φωτίζει μισές εξεγέρσεις
βαθαίνον σκότος
κατακάθι του καλοκαιριού η σιωπή
ό,τι αφήνει το τραγούδι του τζιτζικιού
κι εκείνη
έρπει προς το πρόσωπο της ησυχίας
ακτινοβολεί μνήμες
φιλάει την όμορφη πλάτη της
αναπνέει τις ιστορίες της
αργοπεθαίνει πάνω σε ηλιακά χαμόγελα.

Είδα

Είδα τον χαμό να αναπαύεται
στα μάτια του κόσμου κρωξίματα πουλιών
κι οι νικηφόρες ιαχές ολόιδιες, να στέκονται ορθές.

Είδα στήθη να συντρίβονται
μεταξύ σιγουριάς και ερωτήσεων:
"Τα λευκά στους σαράντα
τα μαύρα άπλυτα να μείνουν".
Δεν απλώνεται η θλίψη.

Είδα τα μάτια μου τσιμπλιάρικα
αποστεωμένο πρόσωπο, σάπια δόντια
μεγάλη του κόσμου καμπούρα.

Είδα τις σιγουριές των βουνών
και το ψύχος των ανέμων
ο ήλιος να πυρομανάει στις κορυφές τους
τα θηρία μανιασμένα να πίνουν αίμα
οι πόλεις χαμένες στον ρυθμό της συνήθειας.

Είδα έναν
κι εκείνους να αρχηγούν
να πισθαγκωνούν τα πλήθη
να ερωτεύονται τον εαυτό τους
κι όλα τα τρένα να ακούγονται από μακριά
ριγμένα πάνω σε σαρκοβόρες ράγες.

Δεν είδα κάπου εμάς
λυτρωμένοι καθώς νιώθαμε.

Δεν υπήρχε λόγος να μάς αντικρίσουμε ματωμένους.

Ευτυχείς

Ευτυχείς
ως σταθερά και υπόκωφα κτίρια
αντισεισμικά.

Ευτυχείς
ως σίγουροι
ως προσδοκούντες
ως επίμονοι επαγγελματίες
ως σταδιοδρόμοι εταιρικών προδιαγραφών.

Σταθεροί
ως ευτυχείς οικογενειάρχες
εκκλησιαζόμενοι και μη αμαρτούντες.

Δυστυχείς
με κρεμασμένα σώματα
χυλωμένους νόες
εύθραυστα μάτια
γύψινες γλώσσες.

Ερωτευμένοι
με χείλια κόκκινα
μέλη στητά
χέρια παγωμένα
γάντια υγρά
μανιασμένες υποσχέσεις.

Σίγουροι
ως εθνικά ανήκοντες
ως ταξικά αγωνιζόμενοι
ως  αλλότριων παιδιών γονείς
ως υπερέχοντες πατριώτες.

Ευτυχείς
ως ανθρωπίζοντες.

Τέτοια Υλικά

Κάποια λόγια που δεν ειπώθηκαν
κάποιοι στίχοι που δεν γράφτηκαν
φωνές που δεν ακούστηκαν
μηνύματα που δεν στάλθηκαν
σάλια που δεν άλλαξαν προορισμούς.

Κάποια τέτοια υλικά
έχτισαν τη ζωή μου
μαζί
με κάποια βλέμματα
που ανταμώθηκαν εκεί ή εδώ
στα μέρη του άπνοου αποχωρισμού
και των ξέπνεων υποσχέσων.

Όλα ήταν χωρίς πνοή
μα κάποια
ανέπνεαν με πάθος
και δύναμη 
κι άντεξαν σε βροχή και λάβα.

Αυτά μα κι εκείνα, τα άλλα
έχτισαν τα άγρια βράδια μας.