Ήρθα Από Μακριά

Δεν είμαι από εδώ
Ήρθα από μακριά
από κάπου που σας είναι άγνωστα.

Μέσα στο σώμα μου βρέχει συνεχώς
δεν έχω δει ποτέ μου το φως
μα ούτε και τη θάλασσα, 
μόνο που καμιά φορά νομίζω 
ότι ακούω τα κύματά της από μακριά
ή την κοιτάζω ήρεμη πριν φουντώσει η φωτιά μέσα της
Ο αέρας είναι φίλος μου και το χιόνι
κι αυτό, σκεπάζει τις μνήμες μου
μα τα πόδια μου χαρτογραφούν τον κόσμο μας

Δε ήρθα σε σας για την αγάπη
ούτε και για να σας βοηθήσω
Δε με χρειάζεστε.

Ήρθα εδώ για να μπω στο πετσί σας
να γίνω τα παπούτσια σας και το χειμωνιάτικο πανωφόρι σας
να ανακαλύψω τις προσμονές σας
να γκρεμίσω τις ανούσιες ελπίδες σας
να καταλάβω γιατί βρίσκεστε ακόμη καταγής
να βρεθώ μαζί σας την στιγμή ενός φευγαλέου πόνου

Ήρθα εδώ για να χαϊδέψω το μυαλό σας με ανήκουστες μελωδίες
για να απαλύνω το κορμί σας με τις προσευχές μου
Ήρθα μόνος, κανείς δε με ακολουθεί
αλλά υπάρχουν χιλιάδες που έρχονται ξωπίσω μου 

Δεν έχω σπίτι κι η πατρίδα μου έγινε στάχτη
τα παιδιά μου χάθηκαν μέσα σε έναν ξαφνικό κρότο
οι γονείς μου πέθαναν αβοήθητοι μέσα σε μια κραυγή
Μα εγώ είμαι μπροστά σας  
Δεν είμαι από τα μέρη σας, μα κάπου τα έχω ξαναδεί
αυτά εδώ τα κτίρια κάτι μου θυμίζουν
κι αυτοί εδώ οι αμπελώνες με μεθάνε μόνο που τους κοιτάω.
Τα παιδιά σας χαμογελούν με ευχαρίστηση, χορτασμένα
και οι γέροι σας σιγοψιθυρίζουν τα περασμένα
Από εκεί που έρχομαι
οι γέροι κάθονται σκυφτοί και λένε τα μελλούμενα
τα παιδιά ακροβατούν σε τεντωμένα σχοινιά καραβιών
κι οι αμπελώνες ξερνάνε χολή και θειάφι

Κοιτάξτε πάνω στην κορυφή
εκεί θα φτιάξω ένα σπιτάκι
Είστε όλοι καλοδεχούμενοι
ελάτε να γλεντήσουμε το πήγαινε-ελα μας πάνω στη γη
μα ελάτε με άδεια χέρια
και βλέμμα που ρέει μέλι και γάλα
Το τραπέζι θα το στρώσουμε όλοι μαζί
με την ελπίδα της ελευθερίας
Μην χτυπήσετε την πόρτα
τα βήματά σας ακούγονται από μακριά και θα έχω το νου μου
Θα σας περιμένω σε ένα ξέφωτο του δάσους
με γυμνά, βρώμικα χέρια θα πλύνω τα κουρασμένα πόδια σας
και θα κεντήσω τη σκοτεινιά σας με πολύχρωμες κλωστές
Δεν έχω φώτα, μα το δικό μου σκοτάδι λάμπει σαν τον ήλιο
Δεν έχω τραπέζι ούτε και καθίσματα
μα αν ανοίξω τα χέρια μου θα χωρέσετε όλοι
Θα σας ταΐσω με τα σπλάχνα των παιδιών μου
και θα πιούμε το ποτό της λησμονιάς σας.

Θα νιώθω για δώρα τις καρδιές σας
και το βράδυ όλοι μαζί θα κοιμηθούμε σε ένα σώμα
έτσι θα πολεμήσουμε την παγωνιά του κόσμου
έτσι θα τον κάνουμε φίλο μας.