Να χυθείς μεσ' στον παλμό του κόσμου και να νιώσεις την αίσθηση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Ό,τι κι αν κάνω εκεί θέλω να καταλήξω, κάπου εκεί θέλω να πάω.
Να θαφτώ στις πλάκες των παλιών φίλων, να ξανανιώσω τους πρώτους έρωτες και τη ζαλάδα από τα πρώτα εφηβικά τσιγάρα, τότε που ο έρωτας σημάδευε κάθε μέρα την ηλικία μας και το κεφάλι μας ήταν άδειο από όλα και γεμάτο μόνο από φίλους:
τον Χρίστο με το ιδιόρρυθμο φλερτ,
τον τραγουδιστή του συγκροτήματος τον Αρίστο,
την Κατερίνα με το μεγάλο στήθος,
τον ακόμα κολλητό Κώστα, που τώρα έχει δύο παιδιά,
τον τρελλαμένο Γιώργο που φούνταρε από το μπαλκόνι και σώθηκε, και που κοιμόταν κάτω από τ' αυτοκίνητα,
τον Αντρέα που με την ίδια εμμονή άκουγε Slayer και Καρρά,
τον Παναγιώτη που έφυγε ξαφνικά
και όλους τους υπόλοιπους που ακολούθησαν και έρχονται ακόμα...
Αυτή η μακριά αλυσίδα παλιών και νέων δε θα σταματήσει ποτέ: είναι σωτήρια.
2 σχόλια:
Συμφωνώ πως η συγκεκριμένη αλυσίδα είναι σωτήρια. Είναι η εξαίρεση που επιβεαβαιώνει τον κανόνα. Δε θα διαφωνήσεις ότι κατά κανόνα οι αλυσίδες είναι για να σπάνε.
Αντικριστής.
φίλε Αντικριστή. Κατά κανόνα ναι.
Οι αλυσίδες πάντως που σε δένουν με ανθρώπους δεν πρεπει να σπάσουν ποτέ, ετός αν υπάρχουν λόγοι που καθιστούν αναγκαίο κάτι τέτοιο.
Πάντως και γενικώς όπως περίπου έλεγε ο παππούς Μαρξ, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα εκτός από τις αλυσίδες μας
Δημοσίευση σχολίου