Πίσω από το κομοδίνο στο παλιό σαλόνι κρυβόταν ένα σκαθάρι. Ήταν γερασμένο πια και κουραζόταν να κάνει μπάλες και να κουβαλάει τα περιττώματα του σκύλου και της γάτας. Όμως αυτή ήταν η ζωή του, τι άλλο να έκανε; Δεν ήξερε κάτι άλλο, η φύση του το έφτιαξε για να ζει με αυτόν τον εξευτελιστικό στα μάτια των ανθρώπων τρόπο.
Για αυτό και ήταν κρυμμένο, δεν μπορούσε να αντέξει τη ματιά τους, τα σχόλιά τους, τις κινήσεις που έκαναν όταν το έβλεπαν να ξεμυτά και να αναζητά μια παρέα που να ζει, ένα ον που να το σέβεται, μακριά από περιττώματα και βρωμιές.
Κάποτε ένας ευφάνταστος τύπος είχε σκεφτεί να το εκπαιδεύσει για να κάνει νούμερο σε τσίρκο, να παίζει με τα περιττώματα όπως παίζουν οι ζογκλέρ με τις κορύνες τους, να γελάνε τα παιδιά και οι γονείς τους, να γίνει το σκαθάρι κάτι σαν άνθρωπος.
Το σκαθάρι το σκεφτόταν μέρες, ρώτησε τα μυρμήγκια που όλα τα έντομα θεωρούσαν σοφά, σκέφτηκε και… σκέφτηκε και τελικά έφτασε μέχρι τον Μεγάλο Τερμίτη.
Εκείνος του είπε: "μην αφήσεις το ταλέντο που σου έδωσε η φύση να πάει χαμένο, άλλωστε τι θα τα κάνεις τα λεφτά, εδώ δεν έχεις που να τα ξοδέψεις, στο σπίτι που κρύβεσαι κανείς δεν σου δίνει σημασία, οπότε… άσε τους ανθρώπους να πουλάνε και να αγοράζουν τα περιττώματά τους. Αυτοί φαίνεται να ξέρουν καλά τι κάνουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου