ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ...

Πρωταγόρας: "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος"

Κόκκινος, υπερήφανος, τρυφερός, βίαιος έρωτας είναι ο Ανθρώπινος. Όχι αξιωματικά αναπαραγωγικός, όχι χριστιανικός. Μόνο Ηδονικός, ο ένας για τον άλλον, για τη στιγμή, για την αιωνιότητα του ηδονικού χρόνου, για ό,τι μας περικλείει και τους δύο.

Για αυτό έχει το προνόμιο να μας κατέχει και να τον κατέχουμε. Σύντροφοι στη βιολογία των σωμάτων, των εκκρίσεων, της Ανθρώπινης αναπνοής. Χαρά, πόνος, κρυμμένες αναμνήσεις, βία και προσμονή της επόμενης στιγμής. Μόνο για σένα και τον άλλον. Οι στιγμές είναι ιερές αλλά όχι θρησκευτικά ιερές. Σέβεσαι και σε σέβονται ανθρώπινα όταν ξέρεις την ουσία σου, όταν η επιλογή είναι κοινή, όταν ο Σεβασμός κατακτιέται, όχι όταν έρχεται από το θεό.

Εκεί που μπορείς να είσαι ελεύθερος, να αφήσεις το σώμα σου να κατακτήσει και να κατακτηθεί, να επιτεθεί και να αμυνθεί, να ανέβει σε θρόνο και να βουτηχτεί σε λάσπες, εκεί, εκεί μη βάζεις το θεό σου. Άστον στη θέση του και δες τον Άνθρωπο, τον μοναδικό συμμετέχοντα, τον Γυμνό Άνθρωπο, που τόσο κατηγόρησαν όλοι οι θεοί, που τόσο βασανίστηκε για αυτούς, που τους προσκύνησε επειδή φοβήθηκε την εγωιστική και απάνθρωπη οργή τους.

Η ουσία μας είναι πολύπλοκη, για αυτό καθαρά ανθρώπινη.
Ποιος θέλει τον θεϊκό έρωτα, ποιος τον ξέρει;

Τι είναι ο θεϊκός έρωτας;

Μπορείς να κάνεις έρωτα με το Θεό ή εκείνος μαζί σου;

Ό,τι έχει γραφτεί, ό,τι έχει ειπωθεί αγγίζει τον ανθρώπινο, τον δικό μας έρωτα.

Ας αφήσουμε λοιπόν το θεό εκεί που είναι (αν ξέρεις κάποιος πού ας με ενημερώσει) κι ας γευτούμε χωρίς τύψεις κι αναστολές τον έρωτα των ανθρώπων. Τον μόνο έρωτα που ξέρουμε και μας ταιριάζει επειδή είναι δημιούργημα μας, όχι τέλειο αλλά σίγουρα δικό μας, κομμάτι μας.