Ψίθυροι

Ένας κόσμος αμφιβόλων φωνών ενταφιάζεται μέσα σου.
Λιάζονται νωχελικά
ακροβατώντας σε αμμουδερές σκεπές
καλοκαίρι σε πλακόστρωτο σκιερό.

Είναι φωνές αλήθειας ή νεκρικές κραυγές;
Δεν απαντάς.

Κάποτε ακούγονται
άλλοτε σιγούν
μα ποτέ δεν είναι ακέραιες
μόνο στοιβάζονται σε λερωμένα χαρτόκουτα.

Κόβουν γλώσσες
πριονίζουν σκέψεις
στέκονται αγέρωχες
σαν ανεμόμυλοι βυθισμένοι στον χρόνο.

Μια φορά ήχησαν στα αυτιά μου καθαρά
σε έψαχνα παντού
κρυβόσουν σαν μικρό παιδί
πίσω από κομμένα δέντρα και μεγάλα λόγια
τότε που ξεσπούσε βαριά βροχή
και μεταλλικά κορεσμένα χρώματα.

Πρόσεξες τους ψιθύρους της πόλης;
Μοιάζουν με εσένα.

Πρόσεξες τους ψιθύρους της πόλης;
Τάφηκαν στο όμορφο στήθος σου.
Πάντα γεύομαι τον θάνατο όταν στα χέρια μου το φυλακίζω.