Μια Απώλεια

Πέντε καρφιά εδώ
κι ένα τραπέζι άδειο.
Πλήρες χρωμάτων το ουράνιο τόξο
οι βροχές του ταξιδεύουν μόνες.

Το ολόγιομο ξύλο παριστάνοντας
άνθρωποι σταυρώνονται
τριξίματα απώλειας στην πόρτα
φρενήρη ποδοβολητά παρουσίας χαμένης.

Βουβοί στέκαμε.
Σαν εφιάλτης οξύμωρος.
Τα βήματα ακούγονταν στα σίδερα.

Σίδερο είναι και τα κελιά
που χωρίζουν τα κομμένα σώματα
σίδερο είναι κι ό,τι διαλύει κεφάλια
κομματιάζει κορμιά
αναπαριστά γη και ουρανό χωρισμένα.

Η Κραυγή αποτυπώνεται ολόσωμη
πριόνια κόβουν την πρωινή δροσιά
στη μέση του χειμώνα
νεκρώνονται πρόσωπα παιδιών
τα φώτα λαμπυρίζουν μέχρι το πρωί
αλόγιστες οι πόλεις μας.

Τίποτα δεν ήθελα
απλά, μόνο, αν μπορούσα, αν με άφηναν
τα παγωμένα βλέμματα να έλιωνα
τις θάλασσες τους ήρεμα να κανάκευα
μέσα σε αγκαλιά
κρύα, ανέγγιχτη, ανοιχτή από μακριά
να περιμένει...

Μοναδικό θέαμα, Μοναδικό
η έκρηξη της μοναξιάς μέσα σε πολυκοσμία
όταν πάντα μια σιγουριά λιποθυμά επάνω στο στέρνο της.