Μη Ελπίδα

Καθημαγμένοι στις φυλακές
τα χέρια πάνω στα συρματοπλέγματα των συνόρων
τηλεοράσεις με γιορτινές όψεις
δηλητήριο καθημερινό ρέει.

Προσεταιρίστηκα τις μεγάλες θεωρίες
φόβοι και ασχήμια με έσυραν εκεί
υλισμός επαϊόντων και ψόφιοι άνθρωποι
τα πτώματα βρόμισαν
του προηγούμενου αιώνα το κουφάρι
ανασαίνει στην προσμονή των μελλοντικών ετών.

Τιμονιέρηδες και πατερούληδες πέθαναν
με πάταγο σωριάστηκαν στου κόσμου τη σκόνη
ψόφησαν, σκουλήκιασαν, 
στον απορροφητήρα της ιστορίας κονιορτός και στάχτες.
Από τη γέννησή τους νεκροί.

Τη μη ελπίδα μας μακαρίζω
κινητοποιούσα
λανθάνουσα
πολύμορφη
με χρώματα, μουσικές
ανακατατάξεις
λιανισμένη σκέψη
και αγωνιώδεις πράξεις.

Τη μη ελπίδα
που χαίρεται και μοιάζει λυπημένη
σκεφτική
κάθεται στο παγκάκι και μοιράζεται τη μπύρα και τα τσιγάρα της
τα χνώτα της βρωμάνε αφαγία και ανθρώπινες απολήξεις
συγκεντρώνεται στην πολυκοσμία
αποσυντίθεται στη μοναξιά.

Αυτήν
που γυρνάει την πλάτη της στο χρόνο
και σφουγγαρίζει τα μεγάλα όνειρα των αιώνων
προσποιείται τον θεό
και πεθαίνει σαν άνθρωπος.

Τη μη ελπίδα
που διαρρηγνύει τα σπλάχνα της σιγουριάς
και γυμνή κολυμπάει στο σκοτάδι.

Τη μη ελπίδα
τη γεννημένη πάνω στο τρεχαλητό της Ιστορίας.