Πάνω από τη φωτογραφία σου
μαίνεται καταιγίδα
μακριά στέκονται τα σύννεφα από τα θλιμμένα μάτια σου
δάκρυα και βλέφαρα κατακρημνίζονται
κόρες απανθρακώνονται
στην καύση του κορμιού σου
το μυαλό σου όταν αγκαλιάζω
κι εσύ μια σκιά χωρίς φως
ένα μακρινό νεύμα
μεσημέρι καλοκαιριού
κι οι καρποί να λιάζονται νωχελικά
θάλασσα μονάχη της
πετρωμένη στο Χρόνο
κυλάει προς τα ποτάμια σου
με συμπαρασύρει
σιωπηλός στην ακροθαλασσιά σου
μόνο ζητώντας το νεύμα σου
Τις μάσκες της φυγής σου
παράδωσε στο φως της ημέρας
την πορεία των χεριών σου
απαλών σαν πρωτόβγαλτο λουλούδι
δώσε μου να μυρίσω
κι άστα πάνω στα μαλλιά μου
εκεί λοιπόν συνάντηση
εκεί, σαν την πρώτη φορά
σαν έφηβοι στην αυλή του σχολείου
και μετά
κοπάνα και φιλιά υγρά
παντοτινά
να σκουπίζεις τα χείλη σου
από υγρά ανοιξιάτικα
κι εγώ να τα υγραίνω ξανά
και πάλι το ίδιο
Μάσκες θανάτου αν φορέσεις
βροχή αν πιείς
ψάξε τα καταφύγιά μου
θα σε κρύψω για πάντα
τα έχω χτίσει πέτρα-πέτρα
με ήλιο να φωτίζουν τα μαλλιά σου
και νερό να δροσίζει το κορμί σου
στους καυτούς διαδρόμους τους σαν περπατάς
και στον δρόμο της ερημιάς
που χωρίζει τα πέλματά μας
που χορεύει στο σεληνόφως
που κατακτά νέους δρόμους
άγνωστους
γνωστούς
περίεργους
ανηφόρες σε σπαρμένα χωράφια
κρυφές λεωφόρους άγνωστων τόπων
Χάρισέ μου το σκοτάδι της ψυχής σου
να το κάνω ηλιολούσιμο
και πάλι σκοτάδι
όπως με βρίσκει ο εαυτός σου
τον εαυτό μου βγάζω και κρεμάω στα κάγκελα
και μεθυσμένος από επιθυμία
περιμένω το νεύμα
μια επιστροφή
ένα μακρινό φιλί σου.
μαίνεται καταιγίδα
μακριά στέκονται τα σύννεφα από τα θλιμμένα μάτια σου
δάκρυα και βλέφαρα κατακρημνίζονται
κόρες απανθρακώνονται
στην καύση του κορμιού σου
το μυαλό σου όταν αγκαλιάζω
κι εσύ μια σκιά χωρίς φως
ένα μακρινό νεύμα
μεσημέρι καλοκαιριού
κι οι καρποί να λιάζονται νωχελικά
θάλασσα μονάχη της
πετρωμένη στο Χρόνο
κυλάει προς τα ποτάμια σου
με συμπαρασύρει
σιωπηλός στην ακροθαλασσιά σου
μόνο ζητώντας το νεύμα σου
Τις μάσκες της φυγής σου
παράδωσε στο φως της ημέρας
την πορεία των χεριών σου
απαλών σαν πρωτόβγαλτο λουλούδι
δώσε μου να μυρίσω
κι άστα πάνω στα μαλλιά μου
εκεί λοιπόν συνάντηση
εκεί, σαν την πρώτη φορά
σαν έφηβοι στην αυλή του σχολείου
και μετά
κοπάνα και φιλιά υγρά
παντοτινά
να σκουπίζεις τα χείλη σου
από υγρά ανοιξιάτικα
κι εγώ να τα υγραίνω ξανά
και πάλι το ίδιο
Μάσκες θανάτου αν φορέσεις
βροχή αν πιείς
ψάξε τα καταφύγιά μου
θα σε κρύψω για πάντα
τα έχω χτίσει πέτρα-πέτρα
με ήλιο να φωτίζουν τα μαλλιά σου
και νερό να δροσίζει το κορμί σου
στους καυτούς διαδρόμους τους σαν περπατάς
και στον δρόμο της ερημιάς
που χωρίζει τα πέλματά μας
που χορεύει στο σεληνόφως
που κατακτά νέους δρόμους
άγνωστους
γνωστούς
περίεργους
ανηφόρες σε σπαρμένα χωράφια
κρυφές λεωφόρους άγνωστων τόπων
Χάρισέ μου το σκοτάδι της ψυχής σου
να το κάνω ηλιολούσιμο
και πάλι σκοτάδι
όπως με βρίσκει ο εαυτός σου
τον εαυτό μου βγάζω και κρεμάω στα κάγκελα
και μεθυσμένος από επιθυμία
περιμένω το νεύμα
μια επιστροφή
ένα μακρινό φιλί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου