Κάντε Λίγο Ησυχία

Ρε σεις, κάντε ησυχία.
Μιλάει ένας άνθρωπος και κανείς δεν τον ακούει. 
Μιλούσε και χθες
αχνά έβγαινε η φωνή του, μα μιλούσε, κανείς δεν τον άκουσε;

Μιλούσε μέσα από τα δέντρα και τον άνεμο.
Μιλούσε μέσα από τα καταστήματα της θλίψης.
Μιλούσε και περίμενε μια φωνή
μια κραυγή, ένα ψιθύρισμα να του απαντήσει.
Μιλάει και σήμερα
από εκεί που κανείς δεν άκουσε κάπoιον να μιλάει.
Μιλάει μέσα από τα μάτια
από του κόσμου το ανέλπιδο μιλάει
κάτω από τη θάλασσα
και
μέσα από την λάβα μιλάει
και η φωνή του ψιθυρίσματα μωρού, πρωτοβύζαγμα απείραχτης ανθρωπιάς.

Ρε σεις, κάντε ησυχία.
Δεν ήταν ανάμεσά μας χωμένος αυτός.

Αυτός ήταν φτιαγμένος από πηλό Του Διαβόλου.
Όλες τις μέρες και τις νύχτες τον κοίμιζε στην αγκαλιά του
κι όταν πετάχτηκε από τη μήτρα μιας οδύνης
ξεχαρβάλωσε κάθε σύμβολο της πίστης μας
κατέστρεψε κάθε σιγουριά μας
κι έχτισε τον πύργο της Βαβέλ
για παθιασμένους ανθρώπους
που το μαχαίρι κι η φωτιά στο στήθος χαραγμένα είναι
για εκείνους που μόνοι έμειναν γιατί πάντα μόνοι ήταν.

Κάντε μόνο λίγο ησυχία
για εκείνον που συνταράχτηκε για μας
για όσους έπλεξαν ρούχα ηδονής
για όσους στα μάτια μάς κοιτούσαν. 

Μόνο
κάντε ησυχία να τους ακούσουμε καλά.
Σήμερα, τώρα.

Αύριο, ο βόμβος της Πόλης
των λεωφόρων τα φρεναρίσματα θα ακούγονται
και τα μικρά σοκάκια της ψυχής
θα στροβιλίζονται στον μουδιασμένο αέρα.