Και εκεί που νόμιζες ότι άλλαξες, βρέθηκες πάλι ο ίδιος
Ίδιος και απαράλλαχτος, σαν να ήσουν αυτός που ήξερα και ήθελα να ξεχάσω
Μέσα σε εκείνο το αφόρητο σπίτι
έφτιαχνες τα έπιπλα που στοιβάζονταν χωρίς λόγο
έριχνες τα ζάρια στην τραπεζαρία και σμίλευες ένα άγαλμα με το βλέμμα σου
Δεν ήταν ο μοναδικός κάτοικος αυτού του σπιτιού, ήσουν κι εσύ
Εσύ που δεν μπόρεσες να μετρήσεις ως το δέκα
εσύ που δεν μπόρεσες να πάρεις τα παιδικά σου χρόνια σοβαρά
εσύ που πάντα στεκόσουν ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου
Άραγε να ήταν φόβος ή σοφία;
Κι αν ήταν σοφία πώς και κατάφερες να αποδημήσεις τόσο ηλίθια;
Γιατί εσύ αποδήμησες φίλε… δεν πέθανες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου