Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Ζεστασιά

Μόνο εκείνες οι στιγμές στάθηκαν αυτόφωτες
σαν πυγολαμπίδες των καιρών τους.
Και μόνο το σώμα σου πριονίστηκε από τις λάμες του καιρού
χωρίς να φέρει αντίσταση, δίχως φωνές.

Μόνο ένα λιγοστό "αχ" πρόλαβε να πει
που σαν από μακρινή νύχτα να ερχόταν
μια ελάχιστη λέξη που καβάλησε τις πλάτες των λεπτών
την ώρα που χίλιοι λεπτοδείκτες έσπαγαν
χτυπώντας το πρόσωπο της παγωμένης άνοιξης με ζεστές πινελιές ήλιου
αχτίδες και φεγγάρια φαγωμένα και μισά.

Και το κατάφερες τελικά
μέσα στα τόσα χαμένα χρόνια

να μην ξεχάσω ποτέ τη ζεστασιά του κορμιού σου.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

Μικρές Ζωγραφιές

Να φιλώ τα χείλη σου ήταν το μοναδικό μου καταφύγιο, όποτε νόμιζα ότι κάτι σπουδαίο είμαι, όταν κόμπαζα για όσα νόμιζα ιδανικά και αμετάβλητα, όταν ήμουν σίγουρος ότι το μυαλό μου στεκόταν σε κορφές βουνών απροσπέλαστων για όσους δεν μπορούσαν να τις φτάσουν.
Πόσο λάθος έκανα τότε. Παραλίγο να πνιγώ σε μεγάλα λόγια και φωνές ενώ το μερτικό μου ήταν ελάχιστο, μα  ευτυχώς δικό μου.

Η επαφή με αυτές τις μικρές ζωγραφιές του προσώπου σου με γείωναν απότομα, με κοινωνούσαν στην απλότητα της ομορφιάς του κόσμου σου.
Χωρίς περιττά και ανούσια φτιασιδώματα, δίχως φανφάρες, τα χείλη σου, και μόνο που τα άγγιζα με τα δικά μου- ψέματα, λάθος κάνω, μόνο που τα κοιτούσα ήθελα να πω-, βυθιζόμουν σε απροσπέλαστη χαρά, τόσο άγρια εφηβική, που το στόμα μου πικραινόταν από τη στενοχώρια, αφού ήξερα καλά ότι δεν μπορούσα να τα αντικαταστήσω με τίποτα πιό όμορφο.
Μα κι όταν στη θλίψη βουτούσα, εκείνες τις μέρες που οι χτύποι του τηλεφώνου έμεναν μετέωροι και σαν όλα τα ανθρώπινα χέρια να έσκαβαν την προσμονή μου, ακόμα και τότε, τα χείλη σου σκεφτόμουν: ότι τα ξεκουράζω από το βάρος ανούσιων λέξεων, τυποποιημένων εκφράσεων, τόσο καθημερινών αρθρώσεων.


Παρατήρησέ με καλά όταν σε ξαναδώ, θα δεις αποτυπωμένες μέσα στα μάτια μου αυτές τις μικρές ζωγραφιές.